Antropologie van een Planeet

Van 8 juni tot 23 september 2007 organiseert GAMeC (Galleria d’Arte Moderne e Contemporanea) in Venetië de solotentoonstelling ‘Jan Fabre, Antropologie van een Planeet. De tentoonstelling maakt deel uit van het randprogramma van de Biënnale van Ventië. Antropologie van een Planeet is ondergebracht in het historische Palazzo Benzon aan het Canal Grande. De expo is samengesteld door Giacinto Di Pietrantonio, die ook al de ‘Gaude Succurrere Vitae’ expositie uit 2003 samenstelde, en de eindredacteur is van het boek ‘Homo Faber’.
Antropologie van een Planeet brengt de multidisciplinariteit van Fabre’s artistieke werk in beeld. Volgens Di Pietrantonio vormt het lichaam de rode draad in Fabre’s onderzoek. Het lichaam als een fysieke realiteit en een mentale conditie. Dat lichaam is breekbaar en kwetsbaar, en ieder van ons wil die kwetsbaarheid overstijgen. De relatie tussen het kwetsbare bestaan en de wens om die te overstijgen zien we het best in de cyclus van geboorte, leven, dood en hergeboorte. Een cyclus die centraal staat in Fabre’s werk. Voor Fabre is de dood de essentie van het leven, de ruimte die niet langer leeft en die opnieuw tot leven wordt gewekt door de kunst. Daarom duikt die cyclus zo vaak op in Fabre’s werk. In die eeuwige cyclus vinden we de mens die aan zichzelf wil ontsnappen. We vinden het idee van de hergeboorte terug in Fabre’s insecten, in zijn referenties naar de vanitas schilderijen, en in zijn zoektocht naar een nieuwe huid voor de mens. Niet zelden zijn de figuren van Fabre transcendente wezens. Ze bewegen doorheen verschillende realiteiten, doorheen verschillende werkelijkheden. Die overgangsmomenten, tussen zichtbaar en onzichtbaar, tussen dag en nacht, leven en dood, bestaan en transcendentie staan centraal in het oeuvre van Fabre.

Het is die zoektocht en transcendentie die Antropologie van een Planeet wil tonen. De bezoeker krijgt een kijk op dat zoeken, het zoeken dat een catharsis vormt die deel uitmaakt van elk leven.